جلوه

بسم الله الحمن الرحیم

تو سرانجام دعای سحرم مـــی دانی                اینکه آخــــــــر چه بیاید به سرم می دانی

قصه کندن کوه بنام فرهاد شدست                بیش ازاو کنده ام و خسته ترم می دانی

تو شبیهِ آبی و هیــــبت دریا داری                تا شوم مثل تو، از گـــریه ترم می دانی

آنقدرگفته ای ازخوبیِ شهرت،زیبا!                که من آماده بـــــــــرای سفرم می دانی

من که از خانه خود پا ننهادم بیرون                 راهــــی این سفــــــرِ پر خطرم می دانی

من تهیدستم وابزارسفر می خواهم                 برسان آنچـــه که بـــــــاید ببرم می دانی

گویی عشّـاق توبایدهمه سالم باشند                من زبان الکن وهم کور و کرم می دانی

آخرِاین سفرازچشم همه پنهان است              این که آخر چـــــه بیاید به سرم می دانی